Produkcja naczyń w Wilhelmsburgu rozpoczęła się pod koniec XVIII wieku.
Kilka lat później produkcja rozpoczęła się w majątku „Winckhlmill in der Lödergassen”.
Skala produkcji wzrosła po 1883 roku, kiedy Cesarsko-Królewska Fabryka Kamionki i Porcelany Wilhelmsburg (kuk privilegierte Wilhelmsburger Steingut- und Porzellanfabrik) została przejęta przez Heinricha Lichtenstern z Wiednia. W 1885 roku zarządzanie fabryką przejął syn Richarda Heinricha.
Lichtensterns od 1909 r. posiadali również fabrykę wyrobów fajansowych w Znoimie (czeskie Znojmo), a kilka lat później nabyli również fabrykę wyrobów kamionkowych „Brüder Urbach” w Turn-Teplitz (Czechy). Przez pewien czas fabryki te działały jako Triptis AG.
Upadek Austro-Węgier spowodował utratę istniejących rynków zbytu.
Fabryka w Wilhelmsburgu musiała skoncentrować się na eksporcie. Na początku lat 20. XX wieku rozpoczęto produkcję wyrobów sanitarnych, ale po kilku latach rozpoczął się Wielki Kryzys.
Pomimo trudności, w 1934 roku udało się rozpocząć produkcję porcelany.
12 marca 1938 r. wojska niemieckie zaanektowały Austrię dla III Rzeszy.
Lichtensternowie, którzy byli Żydami, musieli opuścić kraj. Od 1938 r. do 1945 r. fabryka Wilhelmburg była częścią Ostmark Keramik AG.
Produkcja została wznowiona wkrótce po zakończeniu wojny, ale przedwojenni właściciele mogli powrócić dopiero w 1955 roku.
Od 1950 roku produkcja była coraz bardziej skoncentrowana na wyrobach porcelanowych. W 1969 roku produkcja wyrobów ceramicznych została całkowicie wstrzymana.
W połowie lat 50. wprowadzono markę Wilhelmsburger Porzellan dla porcelany przemysłowej.
Produkcja porcelany komercyjnej, jak i kamionki Wilhelmsburg, była kontynuowana równolegle jeszcze przez kilka lat po pojawieniu się porcelany Lilien, lecz z czasem zaprzestano jej produkcji.
W latach 50. wprowadzono markę Wilhelmsburger Porzellan dla porcelany technicznej. Produkcja innych rodzajów porcelany z czasem została przerwana.