Pewter (z ang.)– stop cyny (90–98%) z antymonem (0,5–8%) i miedzią (0,25–2,5%).
Jest wysoce kowalny, plastyczny i twardy. Miedź i antymon pełnią głównie rolę utwardzającą.
Gorsze i starsze gatunki pewteru zawierają dodatkowo ołów, który nadaje mu niebieskawy odcień.
W zależności od składu temperatura topnienia waha się w granicach od 170 do 230 °C.
Użycie pewteru na Bliskim Wschodzie sięga początku epoki brązu.
Najstarszy znany wyrób pochodzi z grobowca egipskiego z ok. 1450 p.n.e.
Pewter był głównym materiałem do produkcji talerzy, kubkow, i półmisków przed rozpowszechnieniem się porcelany.
Popularność pewteru powróciła pod koniec XIX w. wraz z pojawieniem się mody na średniowieczne wyroby i dekoracje oraz secesji.
Jego współczesny skład opracowali i używają głównie metalurdzy angielscy.